Dit strenge gebouw gaat terug naar de tijd van Philips de Schone, d.w.z. het einde van de 13^e en het begin van de 14^e eeuw. De naam Conciergerie komt van Comte des Cierges, een graaf die de belastingen binnenhaalde voor de koning. Dat het een belangrijk man was is wel te zien aan dit gebouw. Het gebouw maakte vroeger deel uit van een veel groter complex, het paleis Hôtel Saint-Pol, waarvan maar enkele gebouwen bewaard zijn gebleven, o.a. de Sainte Chapelle.

De tweelingtorens van de Conciergerie

Conciergerie met op de voorgrond de Pont au Change

Tour de l’Horloge uit 1360, net gerestaureerd

Het Palais de Justice is een onderdeel van een groot complex gebouwen. Zo bestaat het uit het paleis van Justitie zelf, de Sainte-Chapelle en de Conciergerie. Op dezelfde plaats, het Ile Cité, hadden de Romeinse bestuurders reeds hun administratieve en militaire hoofdkwartieren.
De Merovingische koningen volgden hun voorbeeld en de Capetingse dynastie bouwde er een kapel en een slot. In de 13^e eeuw werd op initiatief van Lodewijk IX, de Heilige, de St.-Chapelle gebouwd en een eeuw later liet Philips de Schone de Conciergerie bouwen. In 1358 besloot Karel V na bloedige rellen, onder leiding van Etienne Marcel, te verhuizen naar het Louvre en het paleis te gebruiken als parlement. Hierna werd het hoogste gerechtshof van het koninkrijk er gevestigd. Tijdens de Revolutie werd het juridische systeem op de schop genomen. Het gebouw kreeg het de naam “Palais de Justice”. De indrukwekkende gevel is gebouwd door Joseph-Louis Duc en Honoré Daumet, een onderdeel van een groot restauratieproject.

Palais Justice met links de St.-Chapelle

Hier werden velen veroordeeld en via de guillotine ter dood gebracht. Op 25 april 1792 was Nicolas Jacques Pelletier het eerste slachtoffer van de guillotine tijdens de revolutie. Ook koning Lodewijk XVI en zijn vrouw Marie-Antoinette werden hier ‘berecht’. Later waren het ook de bedenkers van de Revolutie zelf, Robespierre en Danton, die een kopje kleiner werden gemaakt. Ironisch genoeg, zonder proces.

De geschiedenis van het Louvre gaat terug naar het einde van de 12^e eeuw, toen Philips-Augustus II, voordat hij op 3^e kruistocht ging, een vesting aan de rivier liet bouwen om Parijs te verdedigen tegen de invallen van de Saksen.

De naam Louvre moeten we zoeken uit de vertaling van het Saksische woord ‘Leovar’, wat ‘versterkte woning’ betekent. Het oorspronkelijke gebouw nam ongeveer eenvierde van het huidige Cour Carrée in. De koningen verkozen in de beginperiode van het Louvre nog een verblijf op Ile de la Cité. Toen, dankzij Filips IV de Schone, de Orde der Tempeliers verdween, werd het Louvre tevens de lokatie waar de koninklijke schatkist zijn onderkomen vond. De Tempeliers waren jarenlang de schatkistbewaarders geweest en gebruikten de Tempel, hun hoofdkwartier in Parijs, als kluis.

In de 14^e eeuw besloot Karel V, ook bekend als Karel de Wijze, om de vesting tot zijn verblijfplaats te maken en liet er de beroemde bibliotheek bouwen. Dit is het eerste begin van het grootste museum ter wereld, groots in de betekenis van kunstschatten. In 1546 liet Frans I de oude vesting afbreken en op de fundamenten een paleis bouwen, dat meer aan de smaak van de Renaissance beantwoorde. De werkzaamheden werden voortgezet door Hendrik II en Caterina de Medici, die opdracht gaf om het Tuileries paleis te bouwen op de plaats waar eens een dakpannenfabriek stond, vandaar de naam Tuileries. Dit alles werd verbonden met het Louvre door een vleugel, die zich tot aan de Seine moest uitstrekken. De herbouw en uitbreidingen werden vervolgens voortgezet door Hendrik IV. Hij liet het Pavillon de Flore bouwen. Lodewijk XIII en Lodewijk XIV lieten het Cour Carrée voltooien.

Toen het hof in 1682 naar Versailles verhuisde, werden de werkzaamheden bijna helemaal stilgelegd. Het paleis verviel uiteindelijk zodanig, dat er in 1750 zelfs over werd gedacht om het maar af te breken. De werkzaamheden, onderbroken door de Revolutie, worden hervat door Napoleon. De noordelijke vleugel werd voltooid in 1852 onder Napoleon III. In 1872, tijdens de Commune, brandde het Tuileriespaleis af. Het Louvre kreeg toen de aanblik die het nu nog steeds heeft. Voor het publiek werd het pas opengesteld op 10 augustus 1793, tot 1855 alleen op zondag geopend, en sindsdien heeft het de functie van museum behouden.

Het Louvre nu is een gebouw met een ongekende kunstwaarde en groots van afmetingen, alleen de voorgevel aan de Seine-oever is al 650 meter lang. De binnenplaats wordt sinds 1989 ‘versierd’ door een 21 meter hoge en 34 meter brede glazen piramide. Deze werd door de Amerikaans-Chinese architect Ieoh Ming Pei ontworpen en heeft de nodige discussies opgeleverd. Het glas wat hiervoor gebruikt is, spiegelt niet en is kleurloos. Een eis van de opdrachtgevers was namelijk dat de ingang absoluut geen schaduw mocht werpen op géén van de schitterende gebouwen op de binnenplaats. De piramide heeft (had) een opmerkelijk record, het is de duurste museumingang ter wereld, 20.000.000 francs.

Wellicht één van de meest bekende kunstwerken die binnen te zien is, is wel de Mona Lisa van Leonardo da Vinci. Andere bekende werken zijn o.a.: de Venus van Milo en de Nike. In het totaal zijn hier 300.000 kunstwerken, waarvan ca. 30.000 te bekijken zijn voor het publiek, en dat zijn er ca. 8.000.000 per jaar.

Cour Carree, de mooist verlichte plek in Parijs

Sommigen zullen het niet met me eens zijn, maar volgens mij één van de mooiste plekjes voor een avondfoto in Parijs. Het Cour Carree, de vierkante binnenplaats, behorend bij het Louvre. Wat een prachtige, indrukwekkende en vooral ’s avonds rustige plek, soms op een prettige manier ‘verstoord’ door een muzikant die in één van de doorgangen zijn centjes probeert te verdienen.
Maar zonder dat je het misschien weet sta je hier bovenop het oudste gedeelte van het Louvre, maar om er iets van te zien moet je onder de grond kunnen kijken. Daar liggen funderingen van de donjon met daaromheen die van het middeleeuwse fort wat Filips Augustus in de 12^e eeuw liet bouwen. Het moest helpen de stad te verdedigen tegen de invallen van de Vikingen die met hun boten de Seine opvaarden. En Filips zelf….., die vertrok naar het Heilige Land om deel te nemen aan de 3^e Kruistocht. Heeft eigenlijk daar nooit gevochten, kreeg ruzie onderweg met Richard I van Engeland, maar dat terzijde. Het Louvre werd een verdedigingstoren met een opslagplaats voor wapens en had de functie van gevangenis. Toen in 1307 de Tempeliers werden verboden, werd het Louvre ook het onderkomen van de Koninklijke schatkist. De Tempeliers waren eerder de beschermers van de Koninklijke schatkist, die ze hielden in hun hoofdkwartier een paar kilometer verderop aan de rand van de huidige wijk Marais. Pas vanaf 1360, ten tijde van (koning) Karel V, werd het een koninklijk paleis. Tijdens Engelse overheersing werd er veel geplunderd, voor Frans I de reden om in 1546 alles plat te gooien en een nieuw paleis neer te zetten. De daarop volgende vorsten droegen allemaal wel een steentje bij en het werd groter en grootser.

Parijs is één van de meest druk bezochte steden ter wereld. Daarom heeft parijsmijnstad in samenwerking met TicketBar een selectie gemaakt van de beste attracties van de stad.
Met deze extra service heb je de mogelijkheid om een lange wachtrij te ontlopen. Onderschat dit niet, bij de ingang van het Louvre, Musée ‘d Orsay, Arc de Triomphe, Tour Montparnasse of bijvoorbeeld de Eiffeltoren staan meestal lange rijen met mensen te wachten voor de kassa.
Een uur tot anderhalf uur wachten is bijvoorbeeld bij het Louvre vaak geen uitzondering. Met een kaartje van TicketBar krijg je in veel gevallen het toegangskaartje direct per mail toegestuurd (lees de beschrijving per attractie) of in de andere gevallen kun je het kaartje ophalen op een vooraf aangegeven adres, maar in beide gevallen loop je met een glimlach de wachtrij voorbij.
Daarnaast heeft TicketBar een aantal leuke combinaties gemaakt en zijn er op een aantal attracties leuke kortingen op de entreeprijs.

Onze tip, bestel vooraf een kaartje voor het Louvre en je loopt zo langs alle wachtende mensen naar binnen.

Het overgrote deel van het Palais Royal dateert uit de 18^e eeuw en werd opgetrokken in opdracht van de hertogen van Orleans, een zijtak van de koninklijke familie.

Het Palais omvat helaas nog maar een klein gedeelte (Galerie des Proues) van het oorspronkelijke Palais Cardinal, dat Kardinaal Richelieu (zie foto) op deze plaats had laten bouwen in 1632. Na de dood van Richelieu werd Lodewijk XIII de nieuwe eigenaar, die er trouwens maar weinig plezier aan beleefde aangezien hij enkele jaren later stierf. Het mooie Cour d’Honneur leidt via een dubbele galerij (1835) naar de tuin. Lodewijk XIV sleet hier zijn eerste levensjaren. Toen Lodewijk met zijn moeder moesten vluchten voor de Fronde, een opstand in Frankrijk die zich afspeelde tussen 1648 en 1653, keerde hij niet meer terug naar Palais Royal, maar ging hij wonen in Versailles. Het paleis kwam in handen van Henriëtte van Frankrijk, de weduwe van Karel I. Na haar dood erfde haar dochter Henriëtte Anne en haar man Filips I, hertog van Orléans en broertje van Lodewijk XIV, het paleis. De jaren daarna bleef het in handen van de familie Orléans.
Tijdens het regentschap van Lodewijk XIV werden er de beruchte libertijnse banketten gehouden. In de periode voor de revolutie was de eigenaar Louis-Philippe-Joseph, later bijgenaamd Philippe Égalité. Deze kwam zonder geld te zitten en liet een deel van de tuin afbreken. In plaats daarvan bouwde hij rondom een gebouw met vertrekken en boetiekjes die hij verhuurde. Deze Philippe Égalité zou later voor de doodstraf stemmen in de rechtzaak tegen zijn neef Lodewijk XVI, maar ook hijzelf zou uiteindelijk onder het hakmes terecht komen in 1793.

In de periode van Philippe Égalité werd Palais-Royal een zeer levendig oord met een slechte reputatie. Er waren heel wat goklokalen en iedereen kwam er om te brassen, de hoeren te bezoeken of keet te schoppen. Onder de gaanderijen lokten café’s en speelzalen massa’s volk. Over de prostitutie in het Palais-Royal in die periode (eind 18^e, begin 19^e eeuw) zou een hele studie kunnen gemaakt worden. Er verschenen ook een groot aantal brochures: een soort gidsen waarin de schoonheden beschreven stonden, tesamen met hun tarieven. ‘Marie, groot en blond, bleek gezicht, rotte tanden………………3 pond. Bij afdingen, 1 pond en 4 cent.’
Hier kwamen de revolutionare sprekers en werd het volk opgehitst tegen het gCamille Desmoulin riep hier in het Palais Royal op 12 juli 1789 uiteindelijk het Parijse volk op naar de wapens te grijpen. In de vijver waar Lodewijk XIV als kind bijna verdronk, werd uit boosheid een volksvertegenwoordiger gegooid. De revolutie was geboren………..op naar de Bastille!

Je loopt in de drukte van Île de la Cité, duizenden auto’s per uur rijden over de kades van het eiland, je slaat Rue de Harlay in en loopt langs het grootse Palais de Justice en dan ineens……een oase van rust en één van de mooiste pleintjes van Parijs.
Het Place Dauphine is een driehoekige plein dat in de punt uitkomt op de Pont Neuf. Deze oudste brug van Parijs is de eigenlijke reden van dit plein, want eind 16^e eeuw lagen hier drie eilandjes die aan elkaar werden gesmeed ten behoeve van de bouw van deze eerste stenen onbewoonde brug van Parijs. Het Jodeneiland (Ile aux Juifs), het Îlot de la Gourdaine, het Ile du Patriarche en zelfs een mogelijk vierde eiland, het Koeieneiland (Ile aux Bœufs) wat meer een zandbank was dan een eiland, werden verenigt met het grote Île de la Cité.
Al tijdens het koningschap van Hendrik IV werd er besloten om op de onstane driehoek particuliere woningen te bouwen. De naam voor het plein was sneller gevonden dan gemaakt, men had er namelijk lang op moeten wachten, maar tijdens de bouw van de brug werd er een kroonprins (dauphin) geboren, de latere koning Lodewijk XIII.

Ga even zitten op één van de bankjes of terrasjes en je waant je in een dorpje in de provincie. ‘s Avonds zijn er een paar gezellige restaurantjes geopend, in het weekend wordt er vaak een spelletje jeu de boules gespeeld en overdag zijn er een paar piepkleine terrasjes voor een heerlijke koffie (of iets anders).

Ik zou er niet over schrijven als ook dit niet weer een plek met geschiedenis zou zijn.
Op vrijdag 13 oktober 1307 kwam er in opdracht van Philips IV de Schone een einde aan de Tempeliersorde. De Orde van Tempeliers was een machtige monnikenorde die zich ook wel de ‘Soldaten van Christus’ noemde. Ze hadden grote rijkdommen vergaard in het midden-oosten, waren grootgrondbezitters en het waren de eerste bankiers van Europa en daarmee rijker geworden dan de koning zelf, die dankzij de vele oorlogen spreekwoordelijk geen nagel had om aan zijn kont te krabben. Ook wordt er door sommigen beweerd dat de Tempeliers de bewaarders waren van de Heilige Graal. De San-Greal, de schaal of beker waarin bloed van Christus is opgevangen tijdens zijn kruisiging of de beker die is gebruikt bij het Laatste Avondmaal, of misschien wel de speerpunt waarmee Christus werd gestoken tijdens de kruisiging. In de film Da Vinci Code wordt zelfs beweerd dat ze de beschermers zijn van de nakomelingen van Christus, en daarmee na de Katharen de bewakers van zijn bloedlijn, de Sang-Real.
Maar dat terzijde, of het Filips nu ging om de macht, de kennis en/of het vele geld, we zullen het nooit weten. Misschien was het wel de teleurstelling én de boosheid dat hij geweigerd was om plaats te mogen nemen in de orde. De koning beschuldigde uiteindelijk de Tempeliers van ketterij, homofilie, het aanbidden van de duivel en nog meer onzinnige dingen. De bewaarders van de ‘Heilige Graal’ waren in ieder geval zeer goed in verstoppen, want de Graal maar ook hun grote geldschatten zijn tot op de dag van vandaag nooit gevonden.

Op het Ile aux Juifs (het Jodeneiland), één van de vroegere eilandjes, werden op 18 maart 1314 de Grootmeester van de Tempeliersorde Jacques de Molay, en een aantal andere hoogwaardigheidsbekleders van de Orde, levend verbrand. Dit na een jarenlang belachelijk schijnproces en bekentenissen onder vele martelingen. Volgens de overlevering sprak Jaques de Molay vlak voordat hij op de brandstapel stierf een vloek uit over de koning en zijn stroman Paus Clement V. De echte zondaars zouden binnen één jaar sterven. De paus stierf binnen twee maanden aan iets wat wij tegenwoordig maagkanker noemen. Later bleek dat de paus, aan de macht gekomen dankzij de koning, absolutie had verleend en zelfs vergiffenis had gevraagd, maar koning Filips IV besliste anders. Philips IV zelf viel een paar maanden later tijdens de jacht van zijn paard en overleed aan zijn verwondingen.

Waar is het dan allemaal precies gebeurd? Dan moet je toch even naar de brug lopen en achter de kont van het paard, waar de opdrachtgever van de brug op zit, is een trapje naar beneden. Voordat je het kleine parkje inloopt draai je je om naar de muur en zie daar.

De dag van de opheffing van de Orde, is men sindsdien blijven zien als ongeluksdag, vrijdag de 13^e.

Het is, ondanks zijn naam, de oudste nog bestaande brug van de stad en met 238 meter de op drie na langste brug van Parijs. De Pont Neuf werd tussen 1578 en 1604 gebouwd naar een ontwerp van Jean Baptiste Androuet du Cerceau. De brug heeft twaalf rondbogen en bestaat uit twee delen. Een deel bestaande uit vijf bogen dat de linkeroever verbindt met het Île de la Cité, en een deel van zeven bogen dat het eiland verbindt met de rechteroever van de Seine.

Met je gezicht richting Centre Georges Pompidou, aan je linkerhand de plek waar vroeger de hallen stonden en met je rug naar de St.-Eustache. Geen enkele plek in Parijs heeft meer stof doen opwaaien als de afbraak in 1972 van de befaamde markthallen van Baltard. Het ging hierbij immers niet alleen om een verkeersprobleem of een uit hygiënisch oogpunt begrijpelijke maatregel, maar om de afbraak van ‘een onderdeel’ van Parijs. Émile Zola beschreef het uitvoerig in zijn roman ‘de buik van Parijs’. Een diepgewortelde historie en niet te vergeten, één van de meest opmerkelijke structuren van ijzeren bouwtechnieken. Al eeuwenlang was dit de plek waar de handel bedreven werd en het had een zeer sterke sociale functie.
Honderden kleine cafés en eethuizen serveerden hier de bekende uiensoep en de Pied de Cochon (varkenspoot), om de toen verkleumde lichamen van de marktkooplui te doen verwarmen. Als je anno nu hier rondloopt is het een nog veelvoorkomend onderdeel op de menukaart, alleen nu voor de toeristen die hier in grote getale aanwezig zijn.

De enorme verkeerschaos was mede de oorzaak die er aan bijdroeg, dat de markten werden ‘verplaatst’ naar Rugnis, het immens grote industrieterrein van Parijs. Nu is er nog steeds wel de drukte van het verkeer, maar die is boven de grond niet te merken. Er is een geweldige ondergrondse verkeersader gemaakt, een aantal parkeerterreinen en in 1977 werd hier het grootste RER/metrostation ter wereld geopend. Boven de grond werden nieuwe huizen gebouwd waarvan de huren niet te betalen zijn. Veel van de oorspronkelijke bewoners zijn dan ook verhuisd naar elders in de (buiten)steden. Een grote groenstrook werd aangelegd voor de St.-Eustache, en op die plek is onderstaande foto genomen.

De Saint-Roch werd in opdracht van Lodewijk XIV gebouwd, die samen met zijn vrouw Anna van Oostenrijk in 1653 zelf de eerste steen legde. Wegens geldgebrek lagen de werkzaamheden vanaf 1660 geregeld lange tijd stil. In 1701 werd onder leiding van de beroemde architect Jacques Hardouin-Mansart de Sagonne de bouw hervat. Het duurde echter tot 1736 voordat de voorgevel was opgetrokken.

De kerk is in jezuïtische barokstijl ontworpen door Robert de Cotte. De St.-Roch is een bouwwerk met drie beuken, een dwarsschip en een ronde koorsluiting in klassieke stijl. Opvallend is de grote ovale Mariakapel in het verlengde van het koor, in 1706 ontworpen door Jules Hardouin-Mansart. De kerk bezit talloze kunstwerken. Veel beeldhouwwerken gingen echter verloren tijdens de Franse Revolutie, toen de kerk werd leeggeplunderd.

Het plein voor de kerk was op 5 oktober 1795 het toneel van een bloedige strijd. Een groep gewapende royalisten wilden via de Rue St.-Roche naar het Palais de Tuilerieës optrekken, om de daar aanwezige leden van de Nationale Conventie aan te vallen. Napoleon Bonaparte, die met de zorg voor de veiligheid van de Conventie was belast, liet de mannen voor de kerk neerschieten. Een aantal van hen beklom de gevel van de kerk, waar de kogelgaten nog te zien zijn.
In de kerk liggen onder meer de schrijver Pierre Corneille, tuinarchitect André Le Nôtre en Denis Diderot, voorvechter van de ‘verlichting’ begraven.